کاندیدا در یک نگاه
برای بیش از سه دهه هوشنگ امیراحمدی نمونه بارزی از رهبری در دانش پژوهی و نوشته های علمی، مدیریت در جامعه دانشگاهی و فعالیت مبتکرانه در حل و فصل تنشهای بین المللی و صلح سازی مخصوصا بین ایران و امریکا بوده است. ایشان همچنین هرگز وارد جناح بازیهای سیاسی در ایران نشده و دائما سعی داشته است که بین نیروهای سیاسی پل دوستی و اتحاد بزند. دکتر امیراحمدی بخش عمده ای از فعالیتهای اجرائی خود را وقف کمک به برنامه ریزی اقتصادی، سیاست گزاری و مدیریت اقتصادی در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران کرده است.
بعد از اخذ مدارک فوق لیسانس در مدیریت صنعتی از دانشگاه دالاس و دکترای برنامه ریزی و توسعه از دانشگاه معروف کرنل، دکتر امیراحمدی در سال 1362 بعنوان استادیار به استخدام دانشگا راتگرز، یکی از معتبرترین دانشگاههای امریکا و جهان، در آمد. در سال 1992، دکتر امیراحمدی به استاد تمام وقت ارتقاء پیدا کرد و این سرعت ترفیع در دانشگاه راتگرز کم سابقه بود و تنها در سایه تحقیقات، نوشته ها و انتشارات علمی خارق العاده ایشان امکان پذیر گشت.
قبل از این مطالعات و دستاوردهای دانشگاهی در آمریکا، دکتر امیراحمدی خود را به عنوان یک مهندس کشاورزی فعال و مدیر پروژه های کشاورزی در مناطق عشایری و عقب مانده ایران منجمله کهکیلویه و بویراحمد، چهار محال و بختیاری، و لرستان بخوبی شناسانده بود. وی در 3 فروردین 1326 در شهرستان تالش در ساحل زیبای دریای مازندران، از فرمانداریهای استان گیلان، به دنیا آمد، دوره دبستان را در تالش و بعد دوره متوسطه را در رشت، مرکز استان، تکمیل کرد. دکتر امیراحمدی بلافاصله بعد از اخذ دیپلم وارد دانشگاه تبریز شد و مدرک لیسانس مهندسی کشاورزی خود را از این دانشگاه در سال 1347 اخذ کرد، و متعاقبا برای خدمت نظامی خود در لباس ستوان دوم به ” سپاه و ترویج و آبادانی” پیوست و در شهرستان لاهیجان به کار مشغول شد.
نوشته های دکتر امیراحمدی طی سه دهه گذشته بسیار جامع بوده و موضوعات متنوع و مسائل عمدتا چالشی را در توسعه و روابط بین المللی مورد تجزیه و تحلیل قرار میدهند. کارهای علمی ایشان در ارتباط با ایران مخصوصا خارق العاده هستند. ایشان بیش از 12 کتاب و تعداد بیشماری کتابچه، مقاله و غیره نوشته و ویراستاری کرده است. در بین کتاب های تاثیر گذار ایشان باید از “انقلاب و گذار اقتصادی: تجربه ایران” (انتشارات دانشگاه نیویورک، نیویورک 1992)، “جزایر کوچک و سیاست های بزرگ: تنب و ابوموسی در خلیج فارس” (انتشارات سنت مارتین، نیویورک 1996)، و “منطقه دریای مازندران بر سر چند راهی: چالش های یک افق جدید برای انرژی و توسعه” (سنت مارتین، نیویورک 2000) نام برد. این سه کتاب راه گشا بوده اند.
“انقلاب و گذار اقتصادی” از جهاتی اهمیت ویژه ای دارد. این اولین کتاب در باره اقتصاد ایران بعد از انقلاب است. از ویژگی بی نظیر دیگر این کتاب تجزیه و تحلیل آن از اثرات جنگ عراق علیه ایران در دهه 1360 بر روی مسیر انقلاب اسلامی و اقتصاد سیاسی ایران است . همچنین این کتاب چالش هایی که ایران برای بازسازی خرابی های ناشی از جنگ با آن روبروبود را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. این کتاب نتیجه تحقیق میدانی دکتر امیراحمدی از مناطق جنگ زده است وایشان این تحقیقات را وقتی انجام دادند که جنگ در جریان بود.
کتاب “جزایر کوچک و سیاست های بزرگ” از پراهمیت ترین کتابهائی هست که در باره تاریخ و طبیعت نزاع مالکیت ارضی جزایر بین ایران و امارات متحده عربی نوشته شده است و در آن نویسنده سعی بر اثبات علمی مالکیت ارضی ایران بر روی این جزایر دارد. کتاب “منطقه دریای مازندران بر سر چند راهی” تحولات خارق العاده جغرافیای سیاسی منطقه بعد از پایان جنگ سرد را بررسی میکند. یکی از این تحولات، کشمکش کشورهای هم مرز با این دریا بر روی مسائل حقوقی آن است. در این کتاب دکتر امیراحمدی از رژیم حقوقی ایران انطور که تاریخا وجود داشته است دفاع میکند. همچنین نویسنده سعی بر آن دارد که ایران را به عنوان مرکز تحولات آینده در منطقه بشناساند و افق روشنی را نیز برای سیاست گزاران ایران ترسیم میکند.
آخرین کتاب دکتر امیراحمدی بنام “اقتصاد سیاسی ایران در دوره قاجاریه” (ای بی توریس، لندن 2012) است که تاریخ اقتصاد سیاسی ایران در دوره بسیار مهم گذار کشور از دوره سنتی ماقبل سرمایه داری به دوره تجدد و رشد سرمایه داری را بررسی میکند. این کتاب توضیح میدهد که چرا باید در قرن 21 یک حکومت مذهبی در ایران شکل بگیرد و به وضوح نشان میدهد که رهبران سیاسی مرتجع قاجار و همپالگی هایشان به اتفاق نیروهای مداخله گر خارجی، مخصوصا انگلیس و روسیه تزاری، از مهمترین عوامل جلوگیری کشور برای حرکت بسوی مدرنیته و توسعه بودند. این کتاب مهم نیز در نوع خود بی نظیر است و پیش بینی میشود که راهنمای محقیقین جوان برای ایجاد درک دقیق تری از تاریخ آن دوره وعلل عقب ماندگی و دیکتاتوری سیاسی در ایران بشود.
پیشینه دکتر امیراحمدی به عنوان مدیر دانشگاهی، همانند تحقیقات و نوشته هایش، بسیار تحسین برانگیز است. ایشان سالهای مدیدی به عنوان رئیس بخش و مدیر برنامه دکترای یکی از مهمترین دانشکده های دانشگاه راتگرز خدمت کرده است. علاوه بر این، دکتر امیراحمدی بنیانگزار و مدیر بخش مطالعات خاورمیانه دانشگاه راتگرز به مدت دوازده سال بوده و همزمان پست هماهنگ کننده برنامه معروف و معتبر هیوبرت هامفری را بر عهده داشته است. ایشان به عنوان استاد مدعو در دانشگاه اکسفورد انگلستان هم تدریس و تحقیق کرده است. از نمونه پیامدهای بارز فعالیتها و مسئولیتهای ایشان در تمام این سالها میتوان به کشف و جذب سرمایه های تحقیقاتی و استعدادهای داخلی و بین المللی اشاره کرد. از جمله دانشجویان دکترای ایشان میشود از پویا علاالدینی، دیوید گلداستون، تاتیانا واه، وایپینگ وو، گرانت ساف، جونگ هووا پارک و هوزه پانسادا را نام برد که هر یک به نوبه خود دستاوردهای قابل توجهی کسب کرده اند.
با وجود این دستاوردهای بزرگ، باید اقرار کرد که شاخصترین دستاورد دکتر امیراحمدی در زمینه رابطه ایران و آمریکا میباشد. ایشان سازمان کنفرانس ایران-آمریکا را در سال 1991 بنیان نهاد که بعدها در سال 2007 به شورای آمریکائیان ایرانیان تغییر نام داد. در واقع شورای آمریکائیان ایرانیان اولین و تاثیرگذارترین سازمانی است که در زمینه رابطه ایران و آمریکا بنیان گذاشته شده است. این شورا موفق شد در سال 2000 خانم مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه وقت آمریکا در دولت بیل کلینتون را قانع سازد تا دولتش به خاطر کودتای 1332 علیه دکتر محمد مصدق، اعمال سیاستهای غلط علیه ایران از جمله حمایت بی دریغ از دیکتاتوری محمدرضا شاه و پشتیبانی از صدام حسین در جنگ تحمیلی علیه ایران از مردم ایران عذرخواهی کند. در همان سخنرانی تاریخی، خانم آلبرایت تحریمها را از روی فرش و مواد غذائی نیز برداشت. شورا همچنین مبتکر و هماهنگ کننده ملاقات آقای مهدی کروبی، رئیس وقت مجلس شورای اسلامی ایران و رهبر فعلی جنبش سبز، با سناتور فقید آرلین آسپکتر در شهر نیویورک در سال 2000 بود.
از خدمات مهم دیگر شورای آمریکائیان و ایرانیان، هماهنگی (با همکاری مرکز گفتگوی جهانی) ملاقات بین عباس عبدی، گروگان گیر ایرانی، و باری روزن، گروگان آمریکائی، در محل یونسکو در پاریس است. شورا طی سالهای متمادی بزرگان سیاسی متعددی از آمریکا را به کنفرانس های خود دعوت کرده است از جمله این سخنرانان اصلی میتوان از جو بایدن، معاون ریاست جمهوری، جان کری، وزیر امور خارجه، سناتور چاک هیگل، کاندید رئیس جمهور اوباما برای پست وزیر دفاع، و مرحوم سایرس وانس، وزیر امور خارجه دولت جیمی کارتر نام برد. همچنین بزرگان سیاسی و دیپلماتهای ایران، اروپا و کشورهای منطقه خاورمیانه از سخنرانان شورا بوده اند. از همکاران شورا میتوان از دکتر علی داد مافی نظام و دکتر تریتا پارسی اسم برد.
فعالیتهای دکتر امیراحمدی در زمینه تحقیقات و انتشارات، تلاش برای ایجاد صلح بین ایران و آمریکا، پل ارتباطی بین نیروهای سیاسی ایران و همچنین حضور مستمر ایشان در ایران مخصوصا” در مواقع بحرانهای ملی همچون جنگ و زلزله بوده است که در رسانه های ایران نیز در دو دهه گذشته به طور وسیعی نیز منعکس شده است. دکتر امیراحمدی پیشکسوت بحث “جامعه مدنی” در ایران بود و چاپ مقالات متعدد ایشان درباره در این باره تاثیر تعیین کننده ای در ایجاد جنبش جامعه مدنی و اصلاح طلبی و در نهایت روی کار آمدن دولت محمد خاتمی به عنوان “رئیس جمهور جامعه مدنی” داشت. کتاب “جامعه سیاسی، جامعه مدنی، و توسعه ملی” ایشان که به فارسی در ایران منتشر شده است در نوع خود بی نظیر است. دکتر امیراحمدی را می توان پیشکسوت فکر و خواست انتخابات آزاد در ایران نیزخواند.
زندگی پرتلاش و پربار دکتر امیراحمدی طی چند دهه گذشته، که مملو از یادگیری و یاددهی، ایجاد آشتی و صلح، همبستگی ملی و همکاری بین المللی، و برنامه ریزی و توسعه اقتصادی است، بستر آمادگی ایشان برای خدمت به مردم ایران در جایگاه ریاست جمهوری در نظام جمهوری اسلامی را فراهم کرده است و از این دیدگاه کاندیداتوری ایشان در انتخابات سال 1392 کاملا” واقع بینانه است. دکتر امیراحمدی به پشتوانه سابقه و تجربه شان به عنوان پل ارتباطی میان نیروهای رقیب، رابط صلح بین ملل متخاصم، و مدیر اقتصادی توانا برای اقتصادهای در حال رشد و یا بحرانی، میتواند بهترین گزینه ایران در شرایط نامناسب کنونی که همان نزاع جناحی، رابطه غیرسازنده با آمریکا و اقتصاد بیمار است، باشد. ایشان خواهان حمایت ملت صلح جو و متمدن ایران و نظام جمهوری اسلامی است تا بتواند به هدف خود برای ایجاد همبستگی ملی، توسعه پایدار و همکاری بین المللی جامه عمل بپوشاند. تنها از این طریق است که به اعتقاد دکتر امیراحمدی ایران میتواند جاویدان و مردم آن شادمان گردند.